Na oceanie jest archipelag wysp. Urzeka on swoją urodą niejednego człowieka. Baza hotelowa jest wręcz doskonała na każdej z wysp oprócz jednej. BYłą piękna ale bez śladu człowieka na swym terenie. Bezkresna puszcza porastała całą jej powierzchnię.
-Nic ciekawego nie ma na tej wyspie - mówili jedni
-Lepiej omijać ją, nie warto tam iść - wtórowali inni
Ale w tej wyspie było coś niezwykłego. Ten dziewiczy las krył w sobie jakąś magię, którą pokusił się zbadać pewien odkrywca. Początkowo nic ciekawego nie znalazł. Tylko drzewa i krzewy, niektóre w fatalnym stanie. Widok ten odstraszył badacza., lecz nie cofnął on się w poznawaniu tej wyspy. Posuwając się dalej, zauważył magiętego miejsca. Niewielka góra, z którekj wypływa małe źródełko, dając początek biegowi rzeki zafascynowała go. Nietknięta przyroda zdawała się mówić, iż jest to, czego szukał. Serce tej wyspy było jakby powrotem do początków cywilizacji. Wielki las, rzeka, źródełko pozostawało takie samo jak przed wiekami. Bogactwo krainy oczarowało go. Badacz pomyślał, że powinien tu wrócić.
Ludzie często odwracają się od tych, którzy nie są tacy jak oni. Nie akceptują ich, traktują jak umarłych. A zazwyczaj wystarczy tylko odrobina zrozumienia, a można poznać ich piękne wnętrze. Ale wolimy dostosować się do reszty, mówimy to, co inni i zachowujemy sięjak oni. Czy warto?
"Pośród tłumów stoję, lecz tłumy dla mnie drogi nie wydepcą, i nie z ich myśli idą myśli moje".
OdpowiedzUsuńUsłyszałam kiedyś te słowa od mojej zmarłej przyjaciółki. Miała rację. W pewien sposób, nawet otoczony ludźmi, zawsze będziesz sam. Każdy sam musi odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest dla niego ważne. Podążając za opinią ogółu, możesz utracić coś naprawdę ważnego, nie dostrzec czegoś wartościowego.
Ludzie oślepli na prawdę. A może tylko odwrócili wzrok?